Editorial Ιανουαρίου

«Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις» λέει η γνωστή παροιμία αλλά, όσον αφορά την σχέση βιβλίου-κινηματογράφου, τα πράγματα φαίνεται να αντιστρέφονται. Χίλιες εικόνες αξίζουν όσο μια λέξη τυπωμένη στο χαρτί, χίλιες εικόνες χρειάζονται για να αποδώσουν σωστά τα συναισθήματα, την ατμόσφαιρα, τις ζωές και τις περιπέτειες που μπορεί να ζωντανεύουν μέσα από μια παράγραφο. Η σχέση του κινηματογράφου με το βιβλίο ηταν ανέκαθεν…παράξενη. Μια σχέση αγάπης – μίσους, όπου ο Κινηματογράφος είναι ο σύζυγος που δεν αντέχει άλλο την γυναίκα του, αλλά μέρα με την μέρα διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτή.
Από τα πρώτα διστακτικά βήματα της κινούμενης εικόνας, οι δημιουργοί του κινηματογράφου στράφηκαν στο βιβλίο. Ο Ζωρζ Μελιέ στράφηκε στον Ιούλιο Βερν, ο Τζων Φορντ αγκάλιασε στην Αμερικάνικη λογοτεχνία των αρχών του 20ου αιώνα. Το βιβλίο εμπνέει τον κινηματογράφο. Χαρτί και σελλυλόιντ είναι προορισμένα – καταδικασμένα, θαρρείς – να είναι αχώριστα. Το βιβλίο προσφέρει ασφάλεια – όταν οι ιδέες τελειώνουν, όταν το μυαλό αδυνατεί να δημιουργήσει από το τίποτα, στρέφεται στο βιβλίο. Στις ιδέες άλλων, στα όνειρα που έχουν αποτυπωθεί στο χαρτί.
Σκεφτήκαμε πολύ, είναι η αλήθεια, για να καταλήξουμε στο αφιέρωμα του Ιανουαρίου – το πρώτο αφιέρωμα της καινούριας χρονιάς. Υπήρχαν δύο επιλογές: ταινίες που πραγματευονται το βιβλίο, και ταινίες που βασίζονται σε βιβλίο. Συζητήσαμε, διαφωνήσαμε, συμφωνήσαμε, προτείναμε, κουραστήκαμε. Στο τέλος καταλήξαμε κάπου ανάμεσα. Στο «Όνομα Του Ρόδου» το κεντρικό στοιχείο της ιστορίας είναι ένα βιβλίο. Στην «Μίζερυ» του Ρομπ Ράινερ, ένα βιβλίο γίνεται μέσο για την τελική λύτρωση. Στο «Σκάφανδρο Και Η Πεταλούδα», το βιβλίο γίνεται αυτοσκοπός. Ταινίες βασισμένες σε βιβλία, ταινίες που το βιβλίο παίζει καταλυτικό ρόλο στην ιστορία που εκτυλίσσεται στο πανί. Η αλήθεια είναι ότι, με μεγάλη μας λύπη, αφήσαμε κάποιες απ’έξω. Αλλά είναι αργά τώρα. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε, είναι να κάνουμε για άλλη μια φορά την δουλειά μας: να σας ικανοποιήσουμε, να σας ψυχαγωγήσουμε, αλλά και να σας κάνουμε να σκεφτείτε και να προβληματιστείτε.

Καλή χρονιά σε όλους!

Editorial Απριλίου

Καιρός ήταν να γίνει και κάτι τέτοιο. Το σκεφτόμασταν μήνες πριν, είχαμε αποφασίσει το πλαίσιο λειτουργίας του αλλά χρειάστηκε να έρθει ο Απρίλιος για να το καταφέρουμε. Η απόφαση είναι συλλογική και οι συνθήκες – θέλουμε να πιστεύουμε – αρκετά ώριμες. Ο Απρίλιος θα είναι μήνας Ελληνικού Κινηματογράφου. Καιρός δεν ήταν να ασχοληθούμε και με αυτό το εν πολλοίς παραμελημένο είδος;
Μετά από το τέλος της δεκαετίας του ’60, μια εποχή που, επίσημα πια, έχει καταχωρηθεί στην συλλογική μνήμη σαν «Η Χρυσή Εποχή» του Ελληνικού Κινηματογράφου, το κακόμοιρο το εγχώριο σελλυλόυντ έχει τραβήξει τα πάνδεινα. Η περίοδος της Δικτατορίας επηρρέασε σαφέστατα την ποιότητα των ελληνικών ταινιών (δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι σκηνοθέτης/παραγωγός/σεναριογράφος με την Επιτροπή Λογοκρισίας να αναπνέει στον σβέρκο σου) αλλά, μετά το πέρας της, τα πράγματα δεν καλυτέρευσαν. Ένας λαός μουδιασμένος και σχετικά χαμένος, παρά τις μύριες όσες υποσχέσεις, δεν είναι εύκολο να ασχοληθεί με την Τέχνη, και ιδιαίτερα με την Έβδομη. Κι εκεί που στις αρχές του ’80 τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν, ήρθε κάτι άλλο για να ρίξει κι άλλο αλάτι στις καλλιτεχνικές πληγές: το βίντεο. Αυτό το αναθεματισμένο κουτί  που επέτρεψε την μαζική παραγωγή ταινιών επιπέδου Ed Wood, την άνθιση των βίντεο κλαμπ και το φαινόμενο των απανταχού πολιτών να κυκλοφορούν στον δρόμο με σακούλες ενοικιασμένων ταινιών ότι-να’ναι. Κάπου εκεί μάθαμε τον Τσάκι Τσαν, τον Μπρους Λι, τον (δικό μας) Φουρνιστάκη και τον Μιχάλη Μόσιο , και κάπου εκεί πολλοί έσπευσαν να ρίξουν την ταφόπλακα στον Ελληνικό Κινηματογράφο.
Ευτυχώς για μας, μάταια. Ο Ελληνικός Κινηματογράφος απέδειξε ότι αντέχει πολλαπλά χτυπήματα – ούτε καν το θαύμα της τεχνολογίας που ονομάζεται Internet δεν κατάφερε να τον λυγίσει – και τώρα σχεδιάζει και έχει θέσει σε εφαρμογή το πλάνο ανάκαμψής του. Όλο και περισσότεροι επιστρέφουν στις σκοτεινές αίθουσες, νέοι και νέες γυρίζουν πίσω από τις κάμερες για να προσφέρουν την δική τους πινελιά σε ένα είδος κινηματογράφου ξεχασμένου από πολλούς, αναπολούμενου με νοσταλγία από άλλους, αλλά πάντα αγαπημένου. Ο Ελληνικός Κινηματογράφος έχει αρχίσει και πάλι να αγαπάει το παρελθόν του, να κινήται στο παρόν του και να σχεδιάζει το μέλλον του.
Αυτήν ακριβώς την περίοδο ανάκαμψης αποφασίσαμε να τιμήσουμε σαν Κινηματογραφική Λέσχη. Με σκηνοθέτες μεγάλου βεληνεκούς, όπως ο Παντελής Βούλγαρης, και καλλιτέχνες που αξίζει να τους ανακαλύψουμε όλοι, όπως ο δικός μας Κώστας Χαραλάμπους. Αυτό που ζητάμε είναι αυτό που, στον λίγο χρόνο της λειτουργίας μας, έχετε προσφέρει απλόχερα: την υποστήριξή σας.
Ας χαμηλώσουν τα φώτα λοιπόν και ας καθίσουμε να δούμε τι καταφέρνουν και τα δικά μας παιδιά. Εμείς προσωπικά, το απολαύσαμε. Το ίδιο ευχόμαστε να το απολαύσετε κι εσείς!